Zindagi - always surprise

આજે સવારે ઉઠી અને મારી એક class mate નું   whatsapp સ્ટેટસ જોયું " મારે બસ મારી જવું છે.. ફાઇનલ ડિસિશન"    આ છોકરી છેલ્લા ૩ વર્ષ થી નર્ક થી પણ ખરાબ જિંદગી જીવી રહી હતી. સંસકારી, ઘરેલુ કામ માં હોશિયાર, કેરેક્ટર માં ૧૦૦ ટકા સોનુ  છતાં એક અયોગ્ય પાત્ર સાથે લગ્ન થતા જ તેની જિંદગી બદલાયી ગયી. એક શિક્ષિત યુવતી કે જે P.hd કરી રહી હતી તેની જિંદગી ના દરેક સપના રોળાઈ ગયા. એનો પતિ બીજી યુવતી સાથે ફરી ખાતો હતો. તેની સાથે માર ઝુડ પણ કરતો જો તે દલીલ કરવાની કોશિશ કરે. એક તરફ દહેજ લેવાની આશા ખરી પણ એમ ખુલ્લે આમ નહિ. જો યુવતી પોતાના પિતાના ઘરેથી કોઈ મીઠાઈ પણ લાવે તો તેને મારે કે શું તું મને કાબિલ ણથી સમજાતી અને એજ પુરુષ કપડાં થી માંડીને યુવતી ની અન્ય અનેક જરૂરિયાત તેના પિતા દ્વારા જ પુરી કરાવે. જાણે એની કોઈ ફરજ નથી. આ સ્થિતિ માં થી આ યુવતી બચી શકતી હતી પરંતુ દરેક વખત ની જેમ "સમાજ" વચ્ચે આવ્યો. યુવતી એ પિતા ના ઘરે અવની હુમ્મત કરીને તરત જ તેનો રોલ ચાલુ થયી ગયો. સાગા સંબંધીઓ આવીને સલાહ આપવા માંડ્યા કે છોકરી ની જાત માં બાપ ના ઘરે શોભે જ નહિ. લોકો શું કેહ્શે..? હજુ તો એના ભાઈ ના લગ્ન પ

ફેસબૂક પર ની એક પોસ્ટ કે જેને મને ખુબ જ વિચારવા મજબુર કરી. એક ૩૪ વર્ષીય સ્ત્રી કે જેને આખરે એનો પતિ મળ્યો એને ખુબ જ હિમ્મત થી સમાજ ની પરવા કાર્ય વગર એક પોસ્ટ કરી જેમાં તેને લખ્યું કે ઘણી આત્મહત્યા ખરેખર ખૂન છે અને ઘણા માનસિક રોગ સમાજ ની ભેટ છે. એ સમજાવતા તેને પોતાનું ઉદાહરણ સામે મૂક્યું અને જણાવ્યું કે હું ૩૪ વર્ષ સુધી અપરિણીત રહી અને સમાજે તથા મારા સાગા સંબંધીઓ એ એ તમામ કોશિશ કરી કે જે મને મારવા મજબુર કરે. મારા અને મારા પરિવાર પ્રત્યે સહાનુભૂતિ ભરી નજર, મારા ચારિત્રય તથા મારા પર શંકા સાથે કટાક્ષ બાવુ જ સામાન્ય થયી ગયા હતા. ધીમે ધીમે એ સ્થિતિ આવી ગયી કે લોકો પોતાની પાર્ટી માં પણ મને નહોતા બોલાવતા કારણકે પતિ વગર મારુ કોઈ વજૂદ નહોતું. કોઈ જગ્યાએ હાજરી આપું તો પણ જાણે મારુ અસ્તિત્વ મારા માં-બાપ માટે જોખમ રૂપ હોય તેવો વ્યવહાર કરવામાં આવતો.  કોઈ એ જાણવાની દરકાર નહોતું કરતુ કે શું ચાલી રહ્યું છે મારા જીવન માં, હું ખુશ છું કે નહિ.  બસ સમાજ અને સંબંધીઓ પુરા દિલથી તક નો લાભ ઉઠાવી રહ્યા હતા સહાનુભૂતિ ના નામે. અંતે મને એક એવો વ્યક્તિ મળ્યો કે જે મારી હાલત સમજી શક્યો, મારા પ્રેમ ને સમજ્યો અને મેં